Na samym początku warto uświadomić sobie czym tak naprawdę jest krzywica (która dotyka głównie dzieci, ale nie jest to zasadą). Bardzo często następuje rozpoznanie jej u niemowląt, a także dzieci, które ukończyły trzeci miesiąc, ale nie przekroczyły drugiego roku życia. Można w łatwy sposób ocenić ryzyko wystąpienia tej choroby u naszego potomka. Najbardziej bowiem są narażone na krzywice dzieci, które bardzo mało, praktycznie wcale nie mają kontaktu ze słońcem. Niekiedy opiekuńcze mamy zasłaniają swoją pociechę przed choćby drobnymi promieniami słonecznymi i nieświadomie zwiększają ryzyko choroby. Dlaczego wystawienie ciała na promieniowanie słoneczne (które owiane jest bardzo złą sławą ze względu na potęgowanie nowotworów skórnych) jest tak ważne? Otóż pod jego wpływem, organizm zaczyna wytwarzać witaminę D (z prowitaminy), która jest niezbędna w odkładaniu wapnia, a także fosforu w organizmie. To właśnie od tej substancji zależy w dużej mierze czy stan kości oraz zębów będzie dobry, czy też nie. Krzywica objawia się pewnymi typowymi schorzeniami. U dziecka można zaobserwować między innymi bardzo wolne zrastanie ciemiączka, spłaszczoną czaszkę, nogi, które uginają się łukowato i sprawiają wrażenie, jakby dziecko nie mogło samodzielnie utrzymać swojego ciężaru ciała, wygięcie kręgosłupa, płaskostopie czy zniekształconą miednicę. Choć oczywiście nie wszystkie objawy mogą się pokazać.
W jaki sposób leczy się krzywicę u dzieci?
Choć mogłoby się wydawać, że zniekształconych kości nie da się „naprawić” i jest to choroba nieuleczalna, to na szczęście jest na to sposób. Leczenie polega w głównej mierze na podawaniu dziecku witaminy D3 w ustalonych wcześniej przez lekarza dawkach. Podczas terapii niezbędne jest aby rodzice zadbali o to, by w diecie dziecka nie było zbyt mało tłuszczów, ponieważ witamina D rozpuszcza się w nich, a nie w wodzie.